ΜΙΔΑΣ

Πάτμος, νησί με ιστορία λαμπρή,
Πειρατών άντρα, κοσμημάτων πανδαισία.

Τώρα, ένα μαγαζί με ήχους μελωδία,
Ένας καλλιτέχνης, της τέχνης η ευαισθησία.

Στο δρομάκι της Σκαλας, με πόρτα φωτηνει,
Το εργαστήρι του, με φως πλημμυρισμένο.

Σεντούκια σκαλισμένα, ιστορίες φυλάνε μυστικές,
Με θησαυρούς που ψιθυρίζουν για πλούτη χαμένα.

Με σμίλη και πινέλο, με νότες που γεννούν,
Της ψυχής τους τους πόθους, μορφές που πλέκουν.

Κάθε κόσμημα, ποίημα, τραγούδι,
Της τέχνης η ανάσα, με το παρελθόν δεμένη.

Ψιθυρίζει ο άνεμος μυστικά παλιά,
Για πειρατές και καράβια, σε φουρτούνες πεταμένα.

Ο καλλιτέχνης ακούει, με μάτια γεμάτα φως,
Την ιστορία ξαναζωντανεύει, με χέρια εμπνευσμένα.

Έτσι, η Πάτμος, η λαμπερή, η ιστορική,
Ζει ανάμεσα σε τέχνη και μυστήριο, αιώνια.